Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Duo Reges: constructio interrete.

De hominibus dici non necesse est.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Si enim ad populum me vocas, eum. Suo genere perveniant ad extremum; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. De quibus cupio scire quid sentias. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Si longus, levis. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem.

• Sed hoc sane concedamus.
• Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.
• Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Primum quid tu dicis breve? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Ego vero isti, inquam, permitto. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

1. Illa tamen simplicia, vestra versuta.
2. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
3. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis.
4. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Recte dicis; Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Haeret in salebra. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.